Όλοι μας βιώνουμε την κλιμακούμενης  έντασης, κοινωνική και οικονομική κρίση , μια κρίση που η Ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει ακόμη με καρτερικότητα και ανεκτικότητα.
Είναι αλήθεια ,ότι έχει επιλεγεί ,από τους κυβερνώντας μας ,με καταχρηστικό τρόπο ,η λογική του ΣΟΚ ,κατά τα πρότυπα ,άλλων χωρών ,σαν η μόνη λύση που απαντά στην αδήριτη ανάγκη για εξορθολογισμό και εξυγίανση του Κράτους γενικά αλλά και των δομών λειτουργίας της κοινωνίας ,ειδικότερα .
Στο ερώτημα ,εάν πράγματι ,πρέπει ,επί τέλους να μπούμε σε μια λογική βελτίωσης της παραγωγικότητάς μας συνολικά ,να εξορκίσουμε τις περιττές και άνευ ουσιαστικού οικονομικού υπόβαθρου σπατάλες και εξτρεμισμούς και να προσπαθήσουμε να ισορροπήσουμε ,χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να προστρέχουμε πάντα σε δανεισμό ,πρέπει υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες να απαντήσουμε θετικά .
Προφανώς ,όμως και δεν δεχόμαστε την οπισθοδρόμηση και την καταστροφή βασικών δεικτών που έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής και την πρόοδό μας σαν κοινωνία .
Οι φαρμακοποιοί ,έχουν ,πολύ πριν ξεσπάσει αυτή η κρίση, τοποθετηθεί θετικά, στην εξορθολογικοποίηση των δαπανών στην υγεία και συγκεκριμένα στο φάρμακο .
Αυτοί πρώτοι, πρότειναν την μείωση του αριθμού των φαρμακείων ,την εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης και την αναγραφή της δραστικής ουσίας και όχι της εμπορικής ονομασίας, για τα φάρμακα που χρησιμοποιούν οι ασθενείς .Τούτο δε το έκαναν, κυρίως διότι βίωναν την αδυναμία των ασφαλιστικών ταμείων, να υποστηρίξουν οικονομικά όλες τις δαπάνες που πρότειναν για τους ασφαλισμένους, οι πάμπολλοι επίσης γιατροί ,ελεύθεροι επαγγελματίες και μισθωτοί . Είναι προφανές ,πως η έκρηξη στην φαρμακευτική δαπάνη το 2008-9 ,ήταν αποτέλεσμα της αδυναμίας ελέγχου του συστήματος ,με αποτέλεσμα οι φαρμακευτικές εταιρείες ουσιαστικά , να κάνουν πάρτη …   με ανύπαρκτους πόρους ,χαρίζοντας συγχρόνως δώρα ,ταξίδια κλπ στους φίλους γιατρούς ,τζίρους δε στα φαρμακεία ,οι οποίοι όμως καταγράφονται σε τιμολόγια, τα οποία δεν μπορούν να εξοφληθούν.
Παράλληλα ο δευτερογενής τομέας της υγείας                              ( Νοσοκομεία) ,φορτώθηκε .πέρα από την ανοργανωσιά ,την σπατάλη και την αδιαφορία, για σωστή διαχείριση υλικών , ανθρώπινων πόρων και την τεράστια αύξηση της ζήτησης ,λόγω της αθρόας και ανεξέλεγκτης  ανάγκης για παροχή υπηρεσιών υγείας σε χιλιάδες μεταναστών ,οι οποίοι κατά κανόνα, είναι  ανασφάλιστοι .
Η προσφιλής μέθοδος ,της μεταφοράς ευθυνών ,που κατά κόρον χρησιμοποιείται, από την κεντρική κυρίως εξουσία ,αλλά και η ύπαρξη του φαινόμενου του παραγοντισμού στην λειτουργία του Νοσοκομείου ,σε συνδυασμό με την αδυναμία του ασφαλιστικού συστήματος να εξυπηρετήσει αυτήν την ζήτηση ,έφερε το Νοσοκομείο μας σε αυτό το χάλι ,του να μην μπορεί να παίξει, σαν οργανισμός και φορέας δευτεροβάθμιας παροχής υπηρεσιών, τον ρόλο του .
Ποιοι  κατά την γνώμη μου είναι οι άξονες που θα πρέπει να προσεχθούν ,προκειμένου να αλλάξει η πορεία προς την καταστροφή του Νοσοκομείου :
1. Έλεγχος των δαπανών του Ιδρύματος  
2 .Έλεγχος των εισροών .

Στο κομμάτι που αφορά τις δαπάνες ,πέρα από τον καθημερινό έλεγχο ,του οποίου τα αποτελέσματα θα πρέπει να καταγράφονται ,θα πρέπει να απομακρυνθούν από εκεί ,δράσεις και πρακτικές που παράγουν κόστος και δεν έχουν καμμία σχέση με τον ρόλο που πρέπει να παίξει το Νοσοκομείο .
Για τον λόγο αυτό θεωρώ απαραίτητη την λειτουργία εκτός του Νοσοκομείου ,Ιατρείων όπου θα προστρέχουν οι πολίτες για να συνταγογραφήσουν τα φάρμακά τους και να τύχουν της εξέτασης του γιατρού, ο οποίος πιθανόν να παραπέμψει στο Νοσοκομείο . Επίσης θεωρώ ,στην ίδια κατεύθυνση ,την ενεργοποίηση του θεσμού του οικογενειακού γιατρού ,ο οποίος και θα αποτελέσει τον προθάλαμο για την πρόσβαση στην δευτεροβάθμια φροντίδα ,ενός θεσμού ο οποίος σχεδιάστηκε να λειτουργήσει ,αλλά έμεινε στα χαρτιά .
Προφανέστατα ,ένα Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου ή ένα πολυϊατρείο, θα μπορούσε να αποσυμφορήσει το Νοσοκομείο ,το οποίο πρέπει ,πάσει θυσία να προστατευθεί .
Στον τομέα των εισροών ,καλό θα είναι και αυτό έχει να κάνει με την επιβίωση του Ιδρύματος ,να υπάρξει αυστηρότερος έλεγχος στον τρόπο που αποζημιώνονται οι υπηρεσίες που παρέχει προς τους πολίτες ,είτε απ ευθείας ,είτε μέσω των ασφαλιστικών τους ταμείων . Εν προκειμένω ,θεωρώ αδιανόητο το γεγονός να συνεχίζει να χρηματοδοτεί το Νοσοκομείο εμμέσως το ασφαλιστικό σύστημα  και να είναι αυτό υποχρεωμένο να υποβαθμίζει τις υπηρεσίες του ,επειδή δεν είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του το ασφαλιστικό ταμείο . Επίσης θεωρώ αδιανόητο ,το να αναλαμβάνει το Νοσοκομείο να παρέχει υπηρεσίες σε ασθενείς οι οποίοι είναι ανασφάλιστοι ,ή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποζημιώσουν για τις υπηρεσίες που τους παρέχονται ,χωρίς να λαμβάνεται μέριμνα να βρεθούν πόροι γι αυτή την ανθρωπιστική δράση .
Προσωπικά θεωρώ ,πως το Νοσοκομείο αποτελεί έναν Οργανισμό ,ο οποίος δεν ανήκει ,ούτε στους γιατρούς και στο προσωπικό που το υπηρετούν αλλά ούτε και στους κατά καιρούς παράγοντες που επιδιώκουν να το χρησιμοποιήσουν σαν μήτρα συλλογής κομματικών ψήφων ,αλλά ανήκει σε όλους μας ,που ζούμε σε αυτόν τον τόπο . Ανήκει σε όλους μας ,γιατί εμείς το συντηρούμε με τους πόρους που διαθέτουμε γι αυτό .
Γι αυτό απαιτούμε ,να απομακρυνθούν από τον χώρο του λογικές που το υποβαθμίζουν ή το καταστρέφουν και πρακτικές που υποχρεώνουν τα στελέχη που εργάζονται σε αυτό ,να ζητιανεύουν, για να μπορούν στοιχειωδώς να επιτελέσουν τον ρόλο τους .

Ρέθυμνο 24/1/12

Σήφης Σπαντιδάκης

Πρόεδρος  του
Φαρμακευτικού  Συλλόγου Ρεθύμνου