Οι Σπουδές της Φαρμακευτικής στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία Τμήματα Φαρμακευτικής σε τρία Πανεπιστήμια στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα.Οι Προπτυχιακές Φαρμακευτικές Σπουδές διαρκούν πέντε χρόνια και περιλαμβάνουν θεωρητικά μαθήματα, εργαστήρια και πρακτική 12μηνη άσκηση.Στο τέλος των σπουδών του ο φαρμακοποιός οφείλει να δώσει εξετάσεις για την απόκτηση της Άδειας Ασκήσεως Επαγγέλματος. Οι εξετάσεις διεξάγονται από δημόσιο φορέα σε συνεργασία με καθηγητές των Τμημάτων Φαρμακευτικής.Για τις Μεταπτυχιακές Φαρμακευτικές Σπουδές υπάρχουν οργανωμένοι κύκλοι και         στα      τρία      τμήματα φαρμακευτικής, που οδηγούν τόσο σε               μεταπτυχιακά διπλώματα ειδίκευσης όσο και σε διδακτορικούς τίτλους.Όσον αφορά τη Δια Βίου Εκπαίδευση στην Φαρμακευτική, τα μεν Τμήματα Φαρμακευτικής δεν έχουν μια οργανωμένη δομή και μόνο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών γίνεται μια σειρά σεμιναριακών μαθημάτων. Για το σκοπό αυτό, ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος ίδρυσε το Ινστιτούτο Δια βίου Εκπαίδευσης (Ι.Δ.Ε.Ε.Α.Φ.) το οποίο έχει σαν στόχο τη συνεχή και Δια βίου πιστοποιημένη Εκπαίδευση των Φαρμακοποιών και των Βοηθών τουςΤο περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών είναι εστιασμένο στο πεδίο της φαρμακοχημείας, της τεχνολογίας Φαρμάκων, της φαρμακογνωσίας, της φαρμακολογίας και φαρμακοθεραπείας. Ουσιαστικά το πρόγραμμα σπουδών είναι δομημένο ώστε ο φαρμακοποιός να εξέρχεται με ένα πολύ μεγάλο εύρος γνώσεων επί της σύνθεσης των φαρμάκων – έχοντας ως βάση τη Χημεία – και ένα στενότερο εύρος γνώσεων επί της χρήσης των Φαρμάκων.Τα τμήματα φαρμακευτικής δημιουργούν φαρμακοποιούς έτοιμους να εργαστούν στα φαρμακεία, τα νοσοκομεία και στη φαρμακοβιομηχανία.

Στο Φαρμακείο:

α) Εκτελούνται οι πάσης φύσεως αναγραφόμενες από τους ιατρούς, οδοντίατρους, μαίες και κτηνιάτρους συνταγές,

 β) πωλούνται λιανικώς φάρμακα, φαρμακευτικά προϊόντα και φαρμακευτικές ουσίες, και γενικά τα είδη που αναφέρονται στη Φαρμακευτική νομοθεσία και σε Υπουργικές αποφάσεις, εκτός εκείνων που με απόφαση του ΕΟΦ εξαιρέθηκαν της δικαιοδοσίας των φαρμακείων,

γ) επίσης στα φαρμακεία πωλούνται ελεύθερα είδη ιατρικής γενικής χρήσεως, καλλυντικά, διαιτητικά προϊόντα, γάλατα και τροφές βρεφικής ηλικίας, είδη υγιεινής βρεφών, εγκύων και λεχωϊδών, καλλωπισμού, ορθοπεδικά είδη και μηχανήματα, ιατρικά εργαλεία, μηχανήματα και βοηθήματα.

δ) Τα φαρμακεία μπορούν να πωλούν και κτηνιατρικά φάρμακα, αλλά στην περίπτωση αυτή πρέπει να διαθέτουν, για φύλαξη και πώληση αυτών, ιδιαίτερη προσθήκη, στην οποία πρέπει να αναγράφεται ευκρινώς, με κεφαλαία γράμματα, η φράση «ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ».

Το επάγγελμα του φαρμακοποιού στο σημερινό ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον με την μεγαλύτερη αναλογία φαρμακείων ανά ασθενή και την χαμηλότερη από ποτέ κρατική δαπάνη στο φάρμακο, έχει ως αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη δημιουργία προβληματισμού σχετικά με την αποστολή που έχει κληθεί να εκπληρώσει, ως επιστήμονας και επιχειρηματίας. Επιπλέον λοιπόν από τις γνώσεις θα πρέπει ο σύγχρονος φαρμακοποιός του ιδιωτικού φαρμακείου:

να διαθέτει κεφάλαια ανάπτυξης, διατήρησης και ανανέωσης της ύλης την οποία διακινεί από το φαρμακείο του και

   να επιδιώκει τη διαρκή επιμόρφωση σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων του.

Αν θα θέλαμε να επιδιώξουμε μία σύγχρονη προσέγγιση ενός ορισμού για το φαρμακείο πιθανότατα δεν θα βρίσκαμε καλύτερη περιγραφή από αυτήν του Συμβουλίου της Επικρατείας: «Τα φαρμακεία δεν αποτελούν αμιγώς εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά ιδιότυπα καταστήματα στα οποία συνδυάζεται η υπεύθυνη επιστημονική δραστηριότητα και η κοινωνική αποστολή με την εμπορική εκμετάλλευση»

ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ   ΣΥΛΛΟΓΟΣ   ΧΑΝΙΩΝ