Αγαπητοί συνάδελφοι,

Η περίοδος της γενικότερης ανοχής σε συμπεριφορές που δεν έχουν απολύτως κανένα επιστημονικό έρεισμα και τεκμηρίωση, έχει αρχίσει σιγά σιγά να στερεύει.

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο σε καθεστώτα προμηθειών και παράνομης συναλλαγής, πολύ περισσότερο δε όταν το κόστος αυτών καλείται να πληρώσει η ίδια, μέσω του ασφαλιστικού συστήματος. 

Ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν τι γίνεται ακόμα με τις φαρμακευτικές εταιρείες και τους γιατρούς .Το δράμα στην όλη υπόθεση ήταν ,με ποιά λογική το ίδιο κράτος επέτρεπε να τιμολογούνται με την ίδια τιμή τα αντίγραφα και τα πρωτότυπα φάρμακα ,ενώ γνώριζε το πως λειτουργεί η αγορά ,αυτή η άσωτη αγορά του φαρμάκου ,η οποία και μας αφορά ,σαν φαρμακοποιούς.

Εχω προσωπικά έρθει σε αντιπαράθεση με γιατρούς ,λόγω της θέσης μου ,με αιτία την εφαρμοζόμενη πολιτική της αναγραφής της δραστικής ουσίας στις συνταγές φαρμάκων και όχι της εμπορικής ονομασίας . Εχω διαπιστώσει από τον τρόπο που σκέπτονται ,ότι πραγματικά θεωρούν, να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους να έχουν ένα όφελος από την φαρμακευτική εταιρεία , το φάρμακο της οποίας συνταγογραφούν .Ετσι έχουν μάθει να λειτουργούν και έτσι προφανώς επιθυμούν να συνεχίσουν . Επαναλαμβάνω ,η θεώρησή τους αυτή, δεν έχει καμμία απολύτως σχέση, με αυτό που εκδηλώνουν προς τα έξω, μιάς και τουλάχιστον σε επίπεδο εξωπανεπιστημιακού γιατρού δεν υπάρχει ούτε η γνώση, ούτε όμως και η δυνατότητα γιά την τεκμηριωμένη εξακρίβωση της όποιας διαφοράς στην δράση ομοίων από πλευράς δραστικής ουσίας φαρμάκων .

Δεν θα λησμονήσω ασφαλώς εδώ να σημειώσω, την πράγματι, ψυχολογική … σχέση που μπορεί να έχει ο ασθενής με το συγκεκριμένο κουτί ,η χρώμα και σχήμα της φαρμακοτεχνικής μορφής ,ένα φαινόμενο που αντιμετωπιζουμε και εμείς και οι γιατροί και το οποίο αναδεικνύει, τον βαθμό που συμμετέχει στην διαδικασία της θεραπείας, ο ψυχισμός του ασθενούς αλλά και η αποφασιστικότητα ή η αναποφασιστικότητά να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του, με σύμμαχο το φάρμακο .

Είναι όμως επίσης αντιεπιστημονικό και εν πολλοίς άτοπο, να αναδεικνύεται η placebo δράση του φαρμάκου, σαν πρωτεύουσα ,με δευτερεύουσα την πραγματικά τεκμηριωμένη δράση του .

Πράγματι στον πάγκο του φαρμακείου αντιμετωπίζουμε αυτό το πρόβλημα της αλλαγής της εμπορικής ονομασίας του φαρμάκου που χορηγούμε, με την συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας .

Υπάρχει το πρόβλημα της επιμονής του γιατρού που παλεύει να κρατήσει τα …κεκτημένα ,΄πιέζοντας μέσω του ασθενούς γιά το συγκεκριμένο σκεύασμα.

Υπάρχει όμως ,κύρια και το θέμα της συνήθειας .

Ο ασθενής θα πρέπει να φύγει από το φαρμακείο, με σαφείς οδηγίες γιά την χρήση των άλλων εμπορικών ονομασιών . Αυτό προφανώς δεν μπορεί να συμβεί σε περιπτώσεις, που ο ασθενής δεν επικοινωνεί άμεσα με τον φαρμακοποιό, αλλά αρκείται στην απλή λήψη των φαρμάκων μέσω μιάς διαδικασίας που θυμίζει DELIVERY (κατά κόρον εφαρμόζεται στην επαρχία ) . Εδώ πράγματι εστιάζω το πρόβλημα και εδώ καλείται ο φαρμακοποιός, να παίξει τον ρόλο του .

Υπό τις συγκεκριμένες πολιτικοοικονομικές συνθήκες φαντάζει παράτερη η επίκληση συντήρησης του καθεστώτος των …κεκτημένων .

Καλούμαστε εμείς οι φαρμακοποιοί αλλά και γιατροί να δούμε πρώτα την ανάγκη του ασθενούς και μετά την δική μας επιβίωση . Αυτό το παιχνίδι το παίζει επιτυχημένα η κυβέρνηση ,εφαρμόζοντας τα γνωστά μέτρα καταστολής της δαπάνης γιά την υγεία και εν προκειμένω γιά το φάρμακο ,φροντίζοντας παράλληλα να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά παράλογες φωνές που δεν στέκουν επιστημονικά .

Πιστεύω ,συμπερασματικά ,πως τα επικοινωνιακά λάθη τέτοιας μορφής ,αποστρέφουν το ενδιαφέρον του πολίτη -ασφαλισμένου από το κέντρο λήψης των αποφάσεων ,που επιβουλεύονται την υγεία του και παράλληλα πριονίζουν τον υφιστάμενο συνδετικό κρίκο, ανάμεσα στον ασθενή και τον λειτουργό υγείας.Όλα αυτά συντηρούνται προς τέρψην και ευχαρίστηση των μνημονιακών περιοριστικών μέτρων, μέτρων που ακουμπούν πλέον επικίνδυνα το Σύστημα Υγείας .