Η τελευταία μας κινητοποίηση, ξαναέφερε πάλι στην επιφάνεια μια συζήτηση που… πάντα κατά την διάρκεια, αλλά και μετά τις απεργιακές και άλλες προσπάθειες, που γίνονται, προκειμένου να διεκδικήσουμε το αυτονόητο σαν κλάδος.

Και το αυτονόητο είναι, εκεί που έχουμε φτάσει… , να γίνει επί τέλους αποδεκτό ,το αίτημά μας για επιβίωση.

Η συζήτηση αφορά ,νοοτροπίες και συμπεριφορές συναδέλφων που δεν μπορούν να εννοήσουν ότι, εάν το φαρμακείο βρίσκεται σε στοιχειώδη προστασία από την αδυσώπητη αγορά αυτό δεν οφείλεται στην καλή θέληση αυτών που χειρίζονται τους νόμους και τις διατάξεις ,αλλά κύρια στην επιμονή κάποιων (της συντριπτικής πλειοψηφίας ) συναδέλφων που πίεσαν και πιέζουν μαζικά προκειμένου να περιφρουρηθούν κεντημένα και να διασφαλιστούν δίκαια αιτήματα .

Διότι δίκαιο αίτημα είναι ,να αναγνωριστεί ότι το φάρμακο είναι κοινωνικό αγαθό και όχι ένα απλό εμπόρευμα και ως εκ τούτου να πρέπει να χορηγείται ,από το χέρι του αρμόδιου επιστήμονα (φαρμακοποιού ) .

Δίκαιο αίτημα είναι ,όταν κάποιος εργάζεται ,να αμείβεται ,για τις υπηρεσίες που προσφέρει .

Παράλληλα όμως ,είναι και δικαίωμα των πολλών ,να απαιτούν την εφαρμογή της βασικής δημοκρατικής αρχής ,της πλειοψηφίας ,από τους ολίγους ,τους ελάχιστους ,μιας και όλοι έχουν αποδεχτεί (καλώς ή κακώς …) την ύπαρξη συλλογικών οργάνων ,που εκφράζουν τους πολλούς . Ο ρόλος τους ,στην περίπτωση του Φαρμακευτικού Συλλόγου ,ισχυροποιείται ακόμη περισσότερο καθόσον έχει , εκ του νόμου ,την ευθύνη ,της επικουρικής αλλά και ουσιαστικής συμμετοχής στην διαδικασία εφαρμογής της Φαρμακευτικής Νομοθεσίας και των διατάξεων που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας των φαρμακείων .

Οι κείμενες διατάξεις που αφορούν τα φαρμακεία δεν επιδέχονται ερμηνείες, κατά το δοκούν ,ανεξάρτητα εάν εμείς οι φαρμακοποιοί ,προσπαθούμε να προσαρμόζουμε την καθημερινή μας πρακτική ,σύμφωνα με το προσωπικό μας συμφέρον και όχι μόνο . Για παράδειγμα :

Δεν δικαιούται ο φαρμακοποιός να λείπει από το φαρμακείο όταν αυτό είναι ανοικτό .

Δεν έχει το δικαίωμα ο φαρμακοποιός να παραβιάζει το ωράριο λειτουργίας του φαρμακείου ,όπως αυτό έχει προταθεί από τον Φαρμακευτικό Σύλλογο και εγκριθεί από την Πολιτεία .

Δεν έχει δικαίωμα ,ο φαρμακοποιός να αποστέλλει φάρμακα ,η να τα διανέμει, συμμετέχοντας πολλές φορές και στην διαδικασία συνταγογράφησής τους . κλπ

Για τα παραπάνω όλα ,οι παραβάτες ,αναπτύσσουν διάφορες θεωρίες ,οι οποίες όλες κατατείνουν στην λογική της εξυπηρέτησης του πολίτη ,αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόλυτη εξυπηρέτηση της τσέπης τους και μόνον αυτής .

Πρόφαση ασφαλώς ,εν αμαρτίαις ,αποτελεί και ο Νόμος Λοβέρδου (3918 και 2251), ο οποίος στην φιλοσοφία του προνοεί, για την αύξηση του αριθμού των αδειούχων απασχολουμένων φαρμακοποιών σε ένα φαρμακείο , ενώ από ελάχιστους συναδέλφους ερμηνεύεται σαν σκαλοπάτι για να αφήνουν το φαρμακείο τους ανοικτό ,με την παρουσία βοηθών (με ή χωρίς άδεια ) . Ποιος άραγε μπορεί να διασφαλίσει την φυσική παρουσία του υπεύθυνου αδειούχου φαρμακοποιού στο φαρμακείο του για 70 ή 80 ώρες την εβδομάδα παρά μόνο ένας τέτοιος που δεν πιστεύει ότι υπάρχει δυνατότητα ελέγχου ή ότι η ανοχή θα αποτελεί την ασπίδα προστασίας ;;;

Συνάδελφοι ,ας μην γελιόμαστε ,η δύσκολη οικονομική συγκυρία στην οποία ευρισκόμαστε ,επιβάλλει και δράσεις που για το χθες έμοιαζαν αδιάφορες και πολλές φορές αήθεις .

Οι δράσεις αυτές πρέπει να αναληφθούν από τις πλειοψηφίες ,άλλωστε ο νόμος το επιτρέπει και προνοεί γι αυτό.

Οι παραβάτες και οι προκλητικοί θα πρέπει να απομονωθούν και να σταματήσουν να προκαλούν .

Τα παραμύθια του στυλ … εξυπηρετούμε τον κόσμο ,ή ότι έχουμε οικονομικά προβλήματα , ή ότι ακολουθούμε τους νόμους της αγοράς και της τρόϊκας ,ας τα σταματήσουμε .

Σε αυτόν τον αγώνα ,για επιβίωση ,το συμφέρον όλων είναι η σύμπνοια και η συνεννόηση και όχι η … αρπαχτή .

Τα παραπάνω αφιερώνω στις συναδέλφους εκ Περάματος Μαρία και Ολγα Στεφανάκη ,και στον συνάδελφο Σταμάτη Μαγγανιώτη .

Συναδελφικά

Σήφης Σπαντιδάκης

Πρόεδρος ΦΣΡ